Eerst maar even mijn geliefde voorstellen. Renée Fokker. Ik ken haar eigenlijk al m’n leven lang, maar bijna negen jaar geleden gebeurde het onherroepelijke. Tijdens de productie van het Diner (Herman Koch) werden we ineens, jawel. En niet zo’n beetje. Op onze leeftijd kan zo’n gebeurtenis net zo fantastisch als dramatisch zijn. Als ik schrijver was zou er nu een zin komen die eigenlijk niet bestaat, zo goed. Dat kan ik niet. Lees het laatste boek van Ilja Leonard Pfeifer, Peachez, een Romance, dat komt enigszins in de buurt… Een toepasselijke passage:
“Ik had redenen kunnen bedenken waarom mijn geloof absurd was, maar in dat geval geloofde ik precies vanwége het feit dat het absurd was. Ons verhaal was zo ongeloofwaardig dat het niet verzonnen kon zijn. Onze liefde was zo bizar dat zij echt moest zijn. Ons verlangen was zo uniek dat het wel moest gaan om een unieke kans. Dat is wat Tertullianus bedoelde met zijn paradoxale apologie van het geloof juist omwille van de absurditeit. Dat begreep ik nu. Ik had een mensenleven op die leerstellingen gestudeerd, maar dankzij Sarah had ik ze eindelijk begrepen. Insanientis sapientiae consultus errabo. Gepokt en gemazeld in belachelijke geleerdheid bewandelden ik dwaalwegen. Maar de sinds Horatius spreekwoordelijke bliksem bij heldere hemel had mij getroffen. En laat mij dan het glibberige pad van de onvoorzichtigheid kiezen. Ik ben mijn hele leven lang al voorzichtig geweest en wat heeft mij dat gebracht?”
Ik weid er verder niet over uit. Ik volsta met een paar foto’s en als u meer informatie wil: google op Renée Fokker. Maar blijf vooral eerst nog even op deze pagina, want ik ga u nu voorstellen aan mijn dierbaren.
En nu, natuurlijk op de eerste plaats, mijn KINDEREN.
Ik heb er drie.
En omdat Robin nog thuis woont een serietje van haar:
Even schrikken. Dit zijn mijn vader, moeder, broers en zussen. Klik op een foto en kom meer over de persoon te weten of je wordt doorgeslikt naar zijn/haar persoonlijke site.
Vader
Moeder
Riet
Carla
Loke
Olga
Huib
Bess
Porgy
Hein
Jet
Bea
Helma
Thijs
Irm
hier het bewijs…pfff…
luister naar het winnende nummer, ooit, bij Stuif-es-In. Ik zing dit samen met Hein en de familie begeleidt. Hein zingt hier de hoge partij, erg mooi – en ik de tweede. Ook leuk.
Ik was meer van de smartlappen. Mijn stem was ‘gebroken’ nadat ik het was die supersoon kon zingen. Hein was meer geschoold en haalde het als jochie van twaalf zelfs tot de Nederlandse opera waar hij de L’incorronazione van Monteverdi zong. De rol van Amor. Nog steeds, als ik zijn stem hoor, raak ik diep ontroerd. Maar nu dus een smartlap van mij. Tekst van mezelf en Olga op de gitaar begeleidt. Ik was veertien…