Hieronder een fotoreportage van de periode waarin we Hotel Heimwee opnamen in Zuid Frankrijk. Een onvergetelijke tijd en ervaring. Een film zelf maken zonder budget. Iedereen deed vrijwillig mee. De film kostte in totaal tienduizend euro, uit eigen zak betaald. We namen de film op in een hotel waar we ook verbleven: Hotel Heimwee – ook dus de titel van de film. Met Anniek Pfeiffer, Liz Snoiijnk, Ria Marks, ikzelf (deed ook de regie) en Siger Sloot. Ruud Pelgrum deed de beeldregie. Sofie (Franssen/Smeets) nam de productie op zich wat ze voor iemand die daar geen ervaring mee had fantastisch deed. Hein, mijn broer, maakte de muziek en speelde ook ‘n beetje mee met zijn vrouw Anneke. Nicole Wijnen zong met haar zang partner in het oude kerkje. Het was een sprookje.
De film zelf is in zoverre geslaagd dat het de leukste tijd (beroepsmatig gezien) is geweest uit mijn leven. Mede omdat het m’n eigen initiatief was en ik zelf alles organiseren moest.
Zonder geld kan je heel moeilijk een echt goeie film maken. Met een script dat met wat improvisaties in ‘n paar dagen in elkaar geflanst is (wat Marieke van der Pol trouwens naar omstandigheden geweldig gedaan heeft) wordt de kans op ‘n hele goeie film nog kleiner. Hier een stukje making of…
De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Lang was ik wanhopig verliefd op een ballerina waarmee het maar niet tot een relatie wilde komen. Ik was jong en kende haar nauwelijks. Alle verlangens, verliefdheid en dromen projecteerde ik in een vrouw die maar ‘n paar keer gezien had. Ze was prima ballerina bij het Nationale ballet, een echte godin in mijn ogen.
In de film verhuis ik naar Frankrijk om weg te vluchten van de pijn, maar, onnozel natuurlijk, de pijn neem je gewoon mee. Weliswaar word ik ginds verliefd op een andere vrouw (gespeeld Ria Marks) maar ik krijg de liefde voor de ballerina maar niet uit m’n hoofd. Dan besluit Ria haar uit te nodigen. Ria en ik runnen het Heimwee-hotel en daar komt mijn oude liefde dan ook heen. Het heeft een tegengesteld effect: ik word onmiddellijk weer tot over m’n oren verliefd. Maar… de ballerina doet nu wat ze toen ook steeds deed: ze verdwijnt doodleuk weer uit mijn leven en zegt vrolijk dat ze naar haar man moet, van wie ik niet eens wist dat ze die had. En daar sta ik weer met dezelfde pijn van toen. Maar dan toont Ria haar kracht. En zie ik in dat ik het met Ria toch wel heel veel leuker heb…